Σας θυμίζει κάτι;

Αποσπάσματα από άρθρο του Πάνου Γιαννάκαινα.

‘Ο σκιώδης απατεώνας, ο ευφάνταστος ψεύτης, ο επιτήδειος υποκριτής, το ανελέητο λαμόγιο. Αυτός, που την τελευταία δεκαετία έχει υιοθετήσει φιλοσοφία ανάδρομη και παρουσιάζεται με τα δύο πρόσωπα του αρχαίου Θεού Ιανού. Που προσπαθεί, άλλοτε επιτυχώς κι άλλοτε όχι, να καλύψει το ένα από τα δύο, εμφανίζοντας κατά περίσταση το πρόσωπο με το οποίο μπορεί καλύτερα να εξαπατά. Όλους και όλα. Ή τουλάχιστον τους περισσότερους.’
‘Το ανθρωπάκι της καθημερινής τύρβης, ο πολιτάκος – αλητάκος της διπλανής πόρτας, εκστασιάζεται και μεγαλοπιάνεται όταν του δώσεις σημασία. Όταν τον ελεήσεις σημαντικότητα. Όταν τον τραβήξεις από την αφάνεια της άθλιας ασημαντότητας που τον συνθλίβει και τον κατακρατεί σε χαμηλές πτήσεις καθημερινής τρέλας. Ω ναι, τότε η μύτη του αγγίζει τα ουράνια! Κι ας γνωρίζει πως δεν το αξίζει. Κι ας ξέρει ενδόμυχα ότι υποκρίνεσαι. Ότι κάπου αποσκοπείς. Δεν τον νοιάζει η ουσία, μόνο το περιτύλιγμα. Δρα υποχθόνια και σκοτεινά. Με απίστευτη μαεστρία και βλαχομαγκιά. Επαρχιώτης σε αυτόν τον πλανήτη, παρανομεί και διαβάλει ταυτόχρονα, υποστηρίζει και μαχαιρώνει πισώπλατα, ιερουργεί και ανοσιουργεί με την ίδια ανείπωτη ευκολία, με την ίδια πάντα ασυνειδησία, έρημος ηθικής, ορφανός αξιοπρέπειας, στείρος και απαράδεκτος αρχών και ιδεολογίας.’
‘Αυτός, που ποτέ του δεν εφάρμοσε κάποιον νόμο, ποτέ του δεν σεβάστηκε την προτεραιότητα άλλων, ποτέ του δεν γνώρισε την έννοια της πειθαρχίας και της δημοκρατίας. Αυτός, που ποτέ του δεν αναγνώρισε δικαιώματα παρά μόνο στον εαυτό του, που διδάσκει στα παιδιά του να κάνουν το ίδιο, αρκεί να μην το μάθει κανείς. Βίαιος σε σκέψη και συμπεριφορά, εμφορείται από τα πλέον ταπεινά συναισθήματα για τους συμπολίτες του, αλλά όταν αντιληφθεί ότι μπήκε στο μάτι της εξουσίας οπισθοχωρεί άτακτα, άτσαλα, πανικόβλητα. Γίνεται σάλιαγκας, οσφυοκάμπτης, ερπετό ιδρωμένο μπροστά στην «κάννη» του νόμου. Πρόθυμος να προδώσει, να συνεργαστεί, να περάσει παντοιοτρόπως στην όχθη των νικητών, των δυνατών. Ορκισμένος να υπεκφεύγει, να διαφεύγει, να μεταλλάσσεται, ο άνθρωπός μας καταντά απειλή για την κοινωνική αρμονία. Για την κοινωνική δικαιοσύνη και ευημερία. Και, τελικά, καταφέρνει την μέγιστη απάτη σε βάρος όλων μας.’
‘Αυτός είναι ο κουκουλοφόρος γνωστός μας –ποτέ άγνωστος! Που καίει την σημαία μας και ταυτόχρονα απαξιώνει τα χτυποκάρδια μας. Που συνθλίβει την ανθρωπιά μας και χλευάζει τις ευαισθησίες μας. Που εκτελεί, σε τελευταία ανάλυση, τον ανθρωπισμό μας, την αγάπη μας, τον αυτοσεβασμό μας. Κι έτσι, περνάμε αδιόρατα από το καθεστώς της αλητείας της ασυλίας στην ασυλία της αλητείας! Και στην κουκούλα του παραβάν της ημέρας των εκλογών…’