Μερικές σκέψεις μετά τη μεγάλη νίκη
Η τεράστια νίκη του Έλληνα τενίστα Τσιτσιπά εναντίον του ‘βασιλιά’ Φεντερερ και τα λόγια που εξέφρασε αργότερα για αυτή την νίκη αποτελούν το καλύτερο παράδειγμα για τα παιδιά που ξεκινούν τώρα ένα άθλημα αλλά και για τους όλους τους ενήλικες στην καθημερινή ζωή.
Ο νεαρός τενίστας απόλαυσε την νίκη του όσο τίποτε άλλο, βάζοντας τον πήχη ψηλά ωστόσο φθάνοντας εκεί βήμα βήμα, με πολύ προσπάθεια, σπάζοντας τον μεγάλο στόχο σε πολλούς μικρότερους. Μίλησε για την ταπεινότητα που οφείλει να έχει ειδικά από εδώ και στο εξής. Μίλησε για την ανάγκη του να είναι συγκεντρωμένος στο στόχο του και να βλέπει τον κάθε αγώνα διαφορετικά. Μίλησε με μεγάλο σεβασμό και θαυμασμό για τον αντίπαλο του που χρόνια αποτελούσε πρότυπο του. Πάνω από όλα μίλησε για την ικανοποίηση που αντλεί από το παιχνίδι.
Πράγματι, μεταφέροντας τα λόγια του στην καθημερινή ζωή χρειάζεται να έχουμε ένα όραμα, ένα στόχο, ορίζοντας που περίπου θέλουμε να φτάσουμε και έπειτα να βαδίζουμε προς τα εκεί κατακτώντας μικρότερους καθημερινούς στόχους. Όσο πιο ψηλά φτάνουμε τόσο πιο ταπεινοί χρειάζεται να είμαστε. Η συγκέντρωση μας βοηθά να παραμένουμε προσηλωμένοι σε αυτό που πιστεύουμε ότι είναι καλό για εμάς χωρίς να ξοδευόμαστε αναίτια εδώ και εκεί. Ανεξάρτητα από την έκβαση γεγονότων κάθε τι που ξεκινάμε καλό είναι να το ξεκιναμε πάντα σα να είναι η πρώτη μας φορά. Αν χάσουμε τον σεβασμό προς αυτούς που μας δίδαξαν ή προς τον ‘αντίπαλο’ χάνουμε την αξία μας ως άνθρωποι. Σε ότι κάνουμε δεν έχει τόση σημασία να το κάνουμε πολύ καλά (χωρίς λάθη) όσο να είμαστε καλά με αυτό που κάνουμε.
Και θα κλείσω, ότι η απόλυτη ευτυχία που ένιωσε ο αθλητής βιώνεται μόνο μέσα από τις ανθρώπινες σχέσεις. Το πρώτο πράγμα που έκανε ήταν να κοιτάξει τους δικούς του που έκλαιγαν από χαρά καθώς και το κοινό που τον ενθάρρυνε σε όλη του την πορεία. Ότι μικρό ή μεγάλο πετυχαίνουμε το απολαμβάνουμε στο μέγιστο βαθμό μόνο όταν υπάρχουν γύρω μας άνθρωποι που αγαπάμε και εμπιστευόμαστε. Μαζί τους η χαρά μας γίνεται αληθινή γιορτή. Αλλά και το αντίθετο. Αν δεν καταφέρουμε κάτι η απογοήτευση μας μοιράζεται και πάλι μαζί τους και με τη δική τους στήριξη βρίσκουμε το κουράγιο να συνεχίσουμε.
Και θα κλείσω, ότι η απόλυτη ευτυχία που ένιωσε ο αθλητής βιώνεται μόνο μέσα από τις ανθρώπινες σχέσεις. Το πρώτο πράγμα που έκανε ήταν να κοιτάξει τους δικούς του που έκλαιγαν από χαρά καθώς και το κοινό που τον ενθάρρυνε σε όλη του την πορεία. Ότι μικρό ή μεγάλο πετυχαίνουμε το απολαμβάνουμε στο μέγιστο βαθμό μόνο όταν υπάρχουν γύρω μας άνθρωποι που αγαπάμε και εμπιστευόμαστε. Μαζί τους η χαρά μας γίνεται αληθινή γιορτή. Αλλά και το αντίθετο. Αν δεν καταφέρουμε κάτι η απογοήτευση μας μοιράζεται και πάλι μαζί τους και με τη δική τους στήριξη βρίσκουμε το κουράγιο να συνεχίσουμε.
Ο αθλητισμός παραδίδει μαθήματα ζωής ή αλλιώς ο ίδιος αθλητισμός είναι μια μικρογραφία της ζωής.
No comments:
Post a Comment