Το έθνος να λυπάστε…..
που ότι κληρονόμησε
’’χερσίν ιδίοις’’ φθείρει
κι ολοφυρόμενο μετά
τη μοίρα του οικτίρει!
Το έθνος να λυπάστε…..
που το κλαρί πριόνιζε
όπου καθόταν πάνω
και πληρωμή αξίωνε
για τούτο κι από πάνω.
Το έθνος να λυπάστε…..
που έχασε τα μέτρα του,
τ’ αλφάδια, τα σταθμά του
κι έχει στο χέρι….τζι πι ες
σαν ψάχνει τα λιμπά του.
Το έθνος να λυπάστε…..
που εν πολλοίς οι πλείονες
εργάζονται σαν δούλοι,
μα βδέλλες κρατικόμορφες
τους πίνουν το μεδούλι.
Το έθνος να λυπάστε…..
Που έχει μύριους αραχτούς
τον κόσμο να παιδεύουν,
με ντοκτορά στο άθλημα
τους πάντες να δουλεύουν.
Το έθνος να λυπάστε…..
που στο χρηστό και συνεπή
φορά ζουρλομανδύα
κι αγάλλεται παράφορα
με την παρασπονδία.
Το έθνος να λυπάστε…..
που τα κλαριά του κόβονται
κι οι ρίζες του σαπίζουν
και μόνο οι κουφάλες του
σκαιώς πανηγυρίζουν.
Το έθνος να λυπάστε…..
που έμαθε με δανεικά
να ζει και να περνάει
και τις γενιές που έρχονται
με άχθη να κερνάει
Το έθνος να λυπάστε…..
που έχει σαν καθήκον του
το κράτος του να κλέβει,
τάχατες για εκδίκηση
που όλους τους παιδεύει.
Το έθνος να λυπάστε……
που δεν γνωρίζει πως γοργά,
αλί, στον πάτο φτάνει
σαν αφαιρεί απ’ το πουγγί
και πίσω δεν τα βάνει!
Το έθνος να λυπάστε……
που γράφει στα παπούτσια του
τους νόμους και την τάξη,
εκτός και αν φραγγέλιο
τον τσαμπουκά του σάξει.
Το έθνος να λυπάστε…..
που θεωρεί τον άξιο
α π ο δ ι ο π ο μ π α ί ο
και τον αβέλτερο, ουαί,
εξ ορισμού σπουδαίο.
Το έθνος να λυπάστε……
που έχει πρότυπα ζωής
τ’ απαύγασμα του μώμου,
μποτοξοειδείς ’’θεότητες’’
κι ’’αστέρια’’ υπονόμου.
Το έθνος να λυπάστε…..
που αφήνει την παιδεία του
σε νάρκη βυθισμένη
και σπάλακες ν’αδολεσχούν
με τήβεννο ντυμένοι.
Το έθνος να λυπάστε…..
που λησμονεί τη γλώσσα του
και ξένα μηρυκάζει,
νομίζοντας τα κόμπλέξ του
πως έτσι κατευνάζει.
Το έθνος να λυπάστε…..
που αφαιρεί κεφάλαια
από το παρελθόν του
κι αφήνει τους βλακέντιους
να γράφουν το παρόν του.
Το έθνος να λυπάστε…..
που’ χει νταλκά με το ΕΓΩ
και το ΕΜΕΙΣ θυμάται
όταν ο φόβος μέσα του
αρχίζει να βρυχάται.
Το έθνος να λυπάστε…..
που στέλνει τα παχύδερμα
να το εκπροσωπούνε
και απορεί πώς έλαχε
χοντρά να του φερθούνε.
Το έθνος να λυπάστε…..
που βάζει στο τιμόνι του
τον κάθε κουλοχέρη,
με βούλα ευπροσάρμοστου
στο δόλο χρυσοχέρη.
Το έθνος να λυπάστε…..
που έχει τ’ αυτονόητα
παντοτινό του στόχο
και ένα κοινοβούλιο
που ρέπει προς το…..Σόχο.
Το έθνος να λυπάστε…..
που μετατρέπει τους θεσμούς
σε κερδοφόρες λέσχες
και θεωρεί…. αγένεια
τη φράση «πόθεν έσχες»!
Το έθνος να λυπάστε……
που δεν μπορεί στη Θέμιδα
να έχει εμπιστοσύνη
μια κι ο ζυγός της ευσταθώς
προς τους κοπρίτες κλίνει.
Το έθνος να λυπάστε…..
Που’ χει το κράτος ζήτουλα
και τους ταγούς αγάδες,
που ξεκινάνε άφραγκοι
και λήγουνε λεφτάδες.
Το έθνος να λυπάστε…..
που οι αστοί τη λεία τους
τη σπρώχνουν προς τις….Άλπεις
και τρών εδώ τα δάνεια
με τα παιδιά της κάλπης.
Το έθνος να λυπάστε…..
που στης ειρκτής τα σίδερα
δεν χώνει παπατζήδες,
πολιτικούς επίορκους
και φύσει μπαταχτζήδες.
Το έθνος να λυπάστε….
που όλοι οι ακαμάτηδες
μοστράρουν για σωτήρες
και τα λαμόγια δίπλα τους
προβάρουν μασητήρες.
Το έθνος να λυπάστε….
που αγανακτεί ανάδρομα
και όταν το βολεύει
και πριν πεινάσει, δυστυχώς,
ποτέ δεν μαγειρεύει.
Το έθνος να λυπάστε…..
Εάν λυπάστε, φίλοι μου,
κι….αλλοεθνείς δεν είστε,
πως λύνεται ο γόρδιος
ουκ οίδα, αν ρωτήστε!
ΤΕΛΟΣ…επί τέλους, τέλος άνευ…τέλους
Σημειώσεις του αντιγραφέα. Επειδή η ποίηση είναι και μουσική,
το «οιονεί σκωπτικό αυτό πόνημα» όπως ο ίδιος το χαρακτηρίζει,
συνέθεσε ο φίλος και αδελφός Μάκης ………… με αφορμή
ένα ποίημα του μεγάλου Λιβανέζου ποιητή Χαλίλ Γκιμπράν(1883-1931)
με τίτλο ’’Ο Κήπος του Προφήτη’’ που εκδόθηκε το 1923.
Το δικό του ποίημα ο Μάκης το τιτλοφόρησε « Ο Κήπος του Κοπρίτη»
προσαρμοσμένο στα εν Ελλάδι. Να’ σε καλά ρε Μάκη.
Οποιεσδήποτε ομοιότητες με πρόσωπα και καταστάσεις
στο χώρο του τένις…ΔΕΝ είναι συμπτωματική.
Ευτυχώς, αν ψάξεις, μπορείς και σήμερα να βρεις …Σουρήδες.
Εκείνο που δυστυχώς, δεν χρειάζεται να ψάξεις να βρεις , είναι τα λαμόγια.
Είδος εν αφθονία σε επίπεδα ζιζανίων.
Ξεριζώστετα.
No comments:
Post a Comment